Het Wad – Tussen Modder en Lucht

Ik wist niet precies wat ik zocht.
Alleen dat ik daar moest zijn,
waar het water zich terug trok
en de stilte achterbleef.

Met verf in mijn schilderkoffer en wind in m’n kraag
liep ik over slik en schelpen,
soms schilderend, soms lopend, soms niets.

Niet om grote Kunst te maken,
maar om mee te bewegen
en alleen maar te kijken
en te schilderen
wat er is.

Waar het Licht Breekt

De zee hield me nooit op afstand.
Ze haalde alsmaar adem,
ongevraagd, ongefilterd, zuiver.

Ik stond aan de rand van het doek,
kwast in de hand,
en probeerde niet te denken
aan schildertechniek of diepte,
alleen aan lucht,
aan golven,
aan het licht dat brak
en weer verdween.

Windwerk

Het papier klappert in de wind.
Mijn doosje met waterverf rammelt zacht,
alsof het me aanspoort om te beginnen
zonder te weten wat.

Ik zit laag in het zand,
mijn schetsboek op mijn veldezel,
voor me het licht van zee, lucht en wad,
dat steeds van toon verandert.

Wat ik maak zijn niet bedoeld als schilderijen,
als voltooide beelden.
Het zijn flarden.
Een begin.